Αποθυμιά

Αποθυμιά

Στην εξοχή να σ’ έβρισκα μια μέρα που να βρέχει 

και να ‘ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μη βρίσκεις,

μήτε δεντρό για να σταθείς γη δέτη ν’ αποσκιάσεις. 

Ν’ αστράφτει ο Θιός και να βροντά να ρίχνει αστροπελέκι 

και να φοβάσαι αμοναχή για να ’ρθω από κοντά σου 

ν’ απλώσω το ρασίδι μου τσοι δυό μας να τυλίξει, 

να βγάλω το μαντήλι μου στον ώμο σου να ρίξω 

και το μεϊντανογέλεκο ζιπόνι να το βάλεις. 

Να σ’ αγκαλιάσω μην εργάς κρυάδα μη σε πιάσει 

κι τραχηλιά σου μη γραθεί κι ο κόρφος σ’ ανεδώσει. 

Και μέσα στ’ αστραπόβροντο και τη βοή τ’ αέρα 

η αναπνιά μας να σμιχτεί κι η εμιλιά να τρέμει. 

Κι αν βλαστημήξω τον καιρό να μη μου το πιστεύψεις

καντήλια τάσσω των αγιώ, μέσα μου, να μη βριάσει… 

Κωστής Φραγκούλης