Διπλές προσκλήσεις

Ευκαιρίες να πλησιάσω δεν είχα.
Πάντα φεύγεις και χάνεσαι. Επιλογές.
Γιατί να σε διαλέξω όταν δε ξέρω άμα θα είσαι εδώ;
Πώς θα σε υπολογίζω αν η παρουσία σου είναι πάντοτε αβέβαιη;
Εγώ όμως κάνω βήματα.

Στην αρχή σιγανά και κάθε φορά όλο και πιο δυνατά.
Άλλες φορές τρέχω, άλλες φορές πάλι δε βρίσκω νόημα.

Δεν ήθελα να σε τρομάξω. Αλλά τρόμαξα εγώ. 

Πρέπει να σε προστατέψω, αυτό οφείλω να κάνω.

Θα σε άφηνα να πας έξω στη μπόρα αλλά δεν θα ήμουν σωστή εφόσον ήξερα ότι θα βραχείς.

Άλλο περίμενες από μένα. Να σου πω κάνε ό,τι θες. 

Εδώ διαφώνησα. Δεν το λέει αυτό κάποιος που αγαπά. 

Δεν ακούς κανέναν. Επιλογές, λέω πάλι. Ελπίζω να γνωρίζεις ότι υπάρχουν συνέπειες.
Προσπαθώ να σε βοηθήσω. Σημασία όμως καμιά.
Γιατί να μιλάω όταν τα λόγια μου πέφτουν στο πάτωμα;
Το βήμα όλο και βαραίνει.
Ένας πρίγκηπας είπε κάποτε.. Ο χρόνος που θα αφιερώσεις για το λουλούδι σου θα ναι εκείνος που μετράει. Άμα δεν το ποτίζεις θα μαραθεί.
Πώς περιμένεις το λουλούδι να ναι πάντα αγέρωχο και ακμαίο αν δεν ασχολείσαι. 

Έτσι λειτουργούν τα πράματα. Και είναι απλό.
Εσύ ο ίδιος χτίζεις τη σχέση που θέλεις να έχεις με τους ανθρώπους.
Μα είσαι πουλί διαβατάρικο. Πετάς και φεύγεις όπου φυσήξει.
Δεν σε φτάνω.. είσαι μακριά.. Δεν ωφελεί να σε κυνηγάω.
Επιβραδύνω ταχύτητα.
Κάνω για λίγο ησυχία και τότε ακούω κάτι πολύ βαριές λέξεις να σκάνε στο πάτωμα.
Τι δυνατός κρότος. Αναστάτωσε το είναι μου.
Αυτές οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα σου. 

Λέξεις που είπες και δεν το πιστεύω ότι τις άκουσα.
Λέξεις που πλήγωσαν όλα τα άτομα που σ'αγάπησαν και σε στήριξαν.
Κουβέντες σκληρές σαν τσιμέντο σε ένα νταμάρι αχαριστίας.
Δεν περίμενα κάτι να πάρω πίσω.
Ποτέ δεν με ένοιαζε το αντάλλαγμα. Ποτέ δεν σκεφτόμουν έτσι.
Δεν είναι όμως ότι απλά δεν τα μέτρησες, αλλά ότι κάποια άλλα τα μέτρησες παραπάνω.
Και όταν το καταλαβαίνεις πληγώνεσαι και θυμώνεις. Μετά απ'αυτά αναθεωρείς όμως.
Σκέφτεσαι αυτά που έδινες τόσα χρόνια κ δεν περίμενες κάτι πέρα από μια γαμημένη εκτίμηση.
Μπαίνει ο διάολος μέσα σου κ σου θυμίζει ύστερα τι πήρες εσύ. Πόσο σε πότισαν.
Αυτή η πουτάνα η αδικία είναι ο σκόρος που σου τρώει την ψυχή.
Το βήμα σταμάτησε.

Για κάποιες απαισιόδοξες ψυχές..

Περί ..θρησκείας

Γεννιέσαι στην Ιταλία και γίνεσαι καθολικός..

Γεννιέσαι στην Τουρκια και γίνεσαι μουσουλμάνος..

Γεννιέσαι στην India και γίνεσαι Ινδουιστής..

Γεννιέσαι στην Ελλάδα και γίνεσαι ορθόδοξος...

Το 95% των πιστών σε κάθε χωρα ασπάζεται την πιστη και την τοπική θρησκεία που κυριαρχεί στην χωρα που γεννιέται...

Και η ερώτηση είναι...είσαι σίγουρος ότι έχεις επιλέξει την πιστη σου....και δεν σου την έχουνε επιβάλει...?? δηλαδή πως "πίστεψες"...??.ενημερώθηκες για όλες τις θρησκείες που υπάρχουν και κατόπιν ώριμης σκέψης ΕΠΕΛΕΞΕΣ αυτήν που σε έπεισε και κατέληξες ότι είναι αυτή που σε εκφράζει..??.....

Είσαι σίγουρος ότι εάν είχες γεννηθεί σε μια άλλη χωρα με άλλο θρήσκευμα θα πίστευες σήμερα στην ίδια θρησκεία...??

Και εάν δεν είσαι σίγουρος για αυτό....?? ποσο ολοκληρωμένη προσωπικότητα μπορεί να είσαι εάν σου έχουνε επιβάλει την πιστη σου....?? πως το ανέχεσαι...??

Και εάν τελικά σου έχουνε επιβάλει την πιστη σου...ότι πιο σημαντικό στην ζωή ενός ανθρώπου....έχει σκεφτεί μετά από αυτό ποσα αλλα μπορούνε να σου επιβάλουν...?

Ο μεγάλος δάσκαλος και ερευνητής Κάρολος Δαρβίνος είχε γράψει στο καταπληκτικό βιβλίο του η καταγωγή του ανθρώπου του 1859, δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που να πιστεύουν αυτή την απάτη τις θρησκείας, και πως είναι δυνατόν να συνεχίζεται αυτή η κατάρα τις αποβλάκωσης του ανθρώπου. Δυστυχώς αλλά ακόμη και σήμερα το 2013 υπάρχουν πολλοί ανάπηροι άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτή την κατάρα. Οι θρησκείες δημιουργήθηκαν μόνο για έναν λόγο να βάζουν τα πρόβατα στο μαντρί, και το έχουν καταφέρει πολύ καλά. Τους πουλάνε φόβο και τρόμο και θερίζουν κοπάδια και πρόβατα. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που τους λένε ότι υπάρχει ανώτερος και αυτοί είναι κατώτεροι, δηλαδή θα είναι μια ζωή από κάτω και δεν θα σηκώσουν κεφάλι ποτέ. Πως είναι δυνατόν να τους λένε πίστευε και μη ερεύνα και αυτοί να το κάνουν σαν καλά πρόβατα που είναι. Πως είναι δυνατόν να προσκυνάνε εικόνες και μούμιες και να ζητιάνε βοήθεια από τον θεό τους. Οι άνθρωποι που θέλουν βοήθεια σημαίνει ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και δεν μπορούν να ζήσουν μονοί τους, και δεν έχουν προσωπικότητα, δηλαδή είναι ανίκανοι και ανάπηροι. Πιστός σημαίνει σκύλος και ηλίθιος. Τους σκύλους τους κτυπάει το αφεντικό τους και αυτοί τον γλύφουν, δηλαδή είναι υπόδουλοι μια ζωή, έτσι ακριβώς είναι και οι χριστιανοί δούλοι στην θρησκεία τους. Φανταστείτε ότι τους λένε ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος, και ότι εάν δεν κάνουν αμαρτίες θα πάνε στον παράδεισο, ενώ εάν κάνουν θα τους κάψει ο θεός τους και θα πάνε στην κόλαση, αλλά κατά τα αλλά ο θεός τους αγαπάει. Προσωπικά εγώ δεν είμαι άθεος, είμαι αθεϊστής, αθεϊστής σημαίνει ότι δεν αρνούμαι την ύπαρξη του θεού τους, αλλά δεν έχω πιστεί ότι υπάρχει. Όποιος χριστιανός καταφέρει να με πείσει ότι υπάρχει θεός θα τον παραδεχτώ. Βεβαία για αυτήν την κατάντια των χριστιανών φταίει η παιδεία που μαθαίνει τα παιδιά από μικρά στο δημοτικό το ναρκωτικό της θρησκείας, γιατί το κράτος σας δεν θέλει ανθρώπους με κριτική σκέψη και γνώση αλλά ηλίθιους, υποταγμένους και δούλους. Η ελληνική εκκλησία είναι πάμπλουτη έχει απίστευτη περιουσία και χρήματα, αλλά φυσικά στους φτωχούς, στους άστεγους, και στους άνεργους δεν δίνει μια, μάλιστα δεν πληρώνει και φόρους όπως πληρώνουν όλοι οι έλληνες, αλλά κατά τα αλλά αγαπάει τους ανθρώπους. Η θρησκεία βάζει πάντα πρώτο και πάνω από τους ανθρώπους τον θεό και μετά βάζει τον άνθρωπο, δηλαδή οι άνθρωποι είναι πάντα από κάτω και υποταγμένοι. Ένας πολύ ψαγμένος φίλος μου είχε πει ότι οι χριστιανοί είναι πύθικοι πάνω στα δέντρα που τρώνε μπανάνες, και φυσικά συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του. Οι θρησκείες είναι πολύ συντηρητικές και δημιουργήθηκαν για να χαλιναγωγούν το μυαλό του ανθρώπου, και να μην τον αφήνουν να σκέπτεται και να δημιουργεί. Βέβαια με το ελεύθερο internet πολλοί νέοι διαβάζουν σε διάφορα άρθρα και blog διαφορετικές απόψεις και αρχίζουν να καταλαβαίνουν την απάτη τις θρησκείας. Είναι δύσκολο όμως όταν σου ποτίζουν το μυαλό με δηλητήριο από παιδί να καταφέρεις να ξεφύγεις. Για να πας με την μάζα είναι πολύ εύκολο, για να ξεφύγεις είναι το δύσκολο. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο ναρκωτικό που υπάρχει είναι η θρησκεία, το νούμερο δυο είναι η τηλεόραση, το νούμερο τρία το αλκοόλ, το νούμερο τέσσερα το τσιγάρο, και μετά είναι η ηρωίνη η κόκα και τα υπόλοιπα είδη ναρκωτικών.

Jiddu Krishnamurti

Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει αιτία, που είναι ελεύθερο.
Είναι ομορφιά, είναι επιδεξιότητα, είναι τέχνη.
Χωρίς αγάπη δεν υπάρχει τέχνη.
Οταν ο καλλιτέχνης παίζει όμορφα δεν υπάρχει εγώ.
Υπάρχει αγάπη και ομορφιά και αυτό είναι τέχνη.
Είναι επιδεξιότητα στη δράση ,
και επιδεξιότητα στη δράση σημαίνει απουσία του εγώ.
Η τέχνη είναι απουσία του "εγώ".
Οταν όμως παραμελείτε ολόκληρο το χώρο της ζωής και ενδιαφέρεστε μόνο για ένα μικρό μέρος,
- όσο και άν το εγώ μπορεί τότε ν'απουσιάζει-
εξακολουθείτε να ζείτε αδέξια και επομένως δεν είστε καλλιτέχνης της ζωής.
Η απουσία του "εγώ" στη ζωή είναι αγάπη και ομορφιά που δημιουργεί τη δική της επιδεξιότητα.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη τέχνη: να ζείτε επιδέξια σ'ολόκληρο το χώρο της ζωής.

Jiddu Krishnamurti

Το πρόσωπο του τέρατος

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. [...]


Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. [...]



Μάνος Χατζιδάκις
Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978


Από το βιβλίο «Τα Σχόλια Του Τρίτου», Εκδόσεις Εξάντας, 1980

Δεύτερη ζωή δεν έχεις

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει".

Οδυσσέας Ελύτης

Πώς δημιουργείται ένας Ναζί, Disney

Ένα 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Η εκπαίδευση θανάτου: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί», το οποίο είναι βασισμένο στο ομώνυμο......βιβλίο του Γκρέγκορ Ζίμερ, κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου του 1943 ο Ουώλτ Ντίσνεϋ.
Τόσα χρόνια μετά, το βίντεο παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.
Το φιλμάκι παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει άξιος στρατιώτης της Άριας φυλής.
Από τη γέννησή του, ο Χανς είναι ταγμένος στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα. Καθώς ο Χανς μεγαλώνει, μαθαίνει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, όπου απεικονίζεται ο Χίτλερ ως ιππότης με την αστραφτερή του πανοπλία και σώζει την Ωραία Κοιμωμένη, που εκπροσωπεί τη Γερμανία, από την κακιά μάγισσα, που εκπροσωπεί τη δημοκρατία.
Αφού ο Χανς περνά από την απαραίτητη εκπαίδευση, σε μια τάξη από τους τοίχους της οποίας κρέμονται τα πορτραίτα του Χίτλερ, του Γκαίριγκ και του Γκαίμπελς, λαμβάνει μέρος σε μια σταυροφορία για το κάψιμο όλων των βιβλίων που αντιτίθενται στον Χίτλερ, ενώ αντικαθίσταται η Αγία Γραφή με το «Ο Αγών μου», και ο σταυρός με ένα ναζιστικό ξίφος.
Αφού περνά τα επόμενα χρόνια παρελαύνοντας και χαιρετώντας, γίνεται ένας ενήλικας καλός Ναζί και πάει στον πόλεμο για να καταλήξει τελικά σε μια σειρά πανομοιότυπων τάφων, που δεν έχουν τίποτα πάνω τους, εκτός από μια σβάστικα και ένα κράνος στερεωμένο στην κορυφή.



Πηγή: Seleo.gr